25-lat wolności. Oni rządzili i rządzą Kielcami [ZDJĘCIA]

W pierwszych po wojnie wolnych wyborach samorządowych 27 maja 1990 roku zdecydowanie zwyciężył w Kielcach  Kielecki Komitet Obywatelski ?Solidarność?. Z jego list wybranych zostało 40 z 50 radnych. Wśród nich byli m.in. trzykrotny mistrz Europy w boksie Leszek Drogosz, świeżo mianowany komendant wojewódzki policji Jacenty Frydrych, dziennikarze, działacze solidarnościowego podziemia i czterech adwokatów. Sesje tej pełnej indywidualności rady kończyły się często późną nocą. Nie brakowało płomiennych wystąpień, gorących sporów, a także zabawnych sytuacji. Ta rada na pierwszego prezydenta odrodzonego samorządu Kielc wybrała Arkadiusza Płoskiego, matematyka, wykładowcę Politechniki Świętokrzyskiej. - Byłem nauczycielem akademickim, poruszałem się w innymi świecie. A tu nagle trzeba było robić dziwne dla mnie rzeczy. Od razu pojechaliśmy do MPK, gdzie trwał wtedy strajk komunikacji miejskiej. Wyzwaniem było dla mnie także udzielanie ślubów. Kiedyś, widząc przed sobą taką bardzo młodą parę, miałem straszną ochotę powiedzieć im, żeby jeszcze z tym ślubem zaczekali - wspominał po latach swoje urzędowanie. Płoski wytrzymał na stanowisku tylko kilka miesięcy i wrócił do pracy naukowej.

Nowym prezydentem radni wybrali Roberta Rzepkę, młodego działacza ?Solidarności?.  Młody, dynamiczny, pełen pomysłów - tak rekomendowali  go prawicowi radni Kieleckiego Klubu Obywatelskiego. Zajmował się m.in. zwalczaniem handlu stolikowego na ul. Sienkiewicza i ?dzikim? na targowisku przy ul. Czarnowskiej. Zlikwidował jedno i drugie.Przyczynił się także do powstania ośrodka targowego (dziś Targi Kielce). Za jego rządów zapadła również decyzja o dokończeniu budowy Kieleckiego Centrum Kultury. Ważnym, choć mało widowiskowym osiągnięciem, było uporządkowanie kwestii majątku komunalnego. Ale miał nie tylko sukcesy, nie brakowało i skandali, jak zakrapiane alkoholem szkolenie urzędników w Cedzynie czy przydział mieszkania dla aktorki, z którą prezydent zamieszkał. Pod koniec kadencji, na początku 1994 roku, mocno już podzielona rada odwołała Rzepkę.

Jolanta Daniel przeszła do ratusza ze stanowiska dyrektora urzędu wojewódzkiego. Do Urzędu Miasta wniosła zamiłowanie do porządku i dyscypliny (wywodzi się z okolic Poznania). Za jej półrocznych rządów w parku miejskim zamontowano latarnie z nietłukącymi się kloszami. Także za jej rządów sekretarzem miasta został Ireneusz Piasecki, który mimo zmian politycznych na tym stanowisku przetrwał aż do 2003 roku

Wybory do rady miasta w czerwcu 1994 roku wygrał SLD. Prezydentem został Jerzy Suchański, nauczyciel akademicki PŚk, a w latach 80. przewodniczący miejskiej rady narodowej. Po niespełna dwóch latach doszło do podziałów na lewicy i został odwołany. Zarzucano mu, że źle gospodaruje gminnymi pieniędzmi, oddaje bądź sprzedaje miejskie mienie zbyt tanio. Obwiniano go także o to, że nie potrafi zadbać o ściąganie w terminie należności płatniczych oraz że doprowadził do bałaganu organizacyjnego w Urzędzie Miejskim. Złośliwi komentowali, że odwołanie z funkcji prezydenta w efekcie wyszło mu na dobre - został senatorem.

Suchańskiego zastąpił Bogusław Ciesielski, ostatni prezydent Kielc z czasów PRL, a za rządów Suchańskiego skarbnik miasta. On też nie dotrwał do końca kadencji. Nie uzyskał absolutorium i 27 maja 1997 r. został odwołany. Jednak chwilę później prawica porozumiała się z częścią lewicy i Ciesielskiego na na fotelu prezydenta posadzono ponownie. Okres rządów Ciesielskiego kojarzy się przede wszystkim z feralną umową podpisaną przez niego ze Świętokrzyską Agencją Rozwoju Regionu w sprawie objęcia pakietu większościowego w Centrum Targowym Kielce. Nie udał się także przetarg na sprzedaż działki pod supermarket na osiedlu Ślichowice w listopadzie 1997 roku. Ciesielski złożył dymisję.

Do głosu w mieście znów doszła prawica. Na prezydenta wybrano Bogdana Borkowskiego, adwokata. Rządził niewiele ponad pół roku. Choć zapewniał, że podpisze porozumienia z Agencją i zakończy sprawę działki na Ślichowicach nie udało się tego zrobić. Gdy został odwołany, a jego następcą radni wybrali Jacka Jędrzejkiewicza, do akcji wkroczył wojewoda kielecki Ignacy Pardyka, unieważniając uchwały. W czerwcu i lipcu 1998 roku trwał spór, który z nich jest prezydentem, obaj urzędowali, toczyła się walka o gabinety, m.in. przy pomocy wiertarek. Dwuwładzę w Kielcach, z której śmiała się cała Polska, przerwało w końcu wprowadzenie komisarza rządowego, którym był Marek Scelina.

Komisarz rządowy Marek Scelina funkcję prezydenta sprawował od lipca 1998 roku do wyborów z nadania premiera Jerzego Buzka. Jednak o jego pracy dla miasta niewiele można powiedzieć. Scelinę charakteryzowało głównie to, że unikał dziennikarzy i udzielał bardzo skąpych informacji o swojej pracy. Nie podjął żadnej ważnej dla miasta decyzji.

W wyborach w październiku 1998 roku zdecydowane zwycięstwo odniósł SLD, zdobywając 33 z 50 mandatów w radzie miasta. Prezydentem został Włodzimierz Stępień, wiceprezydent z poprzedniej kadencji. Zaangażował się w działania, które miały poprawić wizerunek Kielc,  stan dróg czy infrastrukturę miejską. Rozpoczął od lat zapowiadany remont ulicy Sienkiewicza. Jeden z jego etapów kończył się w 2002 roku, podczas kampanii przed kolejnymi wyborami. Wybieraliśmy w nich po raz pierwszy prezydentów miast, burmistrzów i wójtów bezpośrednio. Do Kielc przyjechał poprzeć Stępnia sam prezydent RP Aleksander Kwaśniewski, ale nie pomogło. Wybory wygrał w drugiej turze były wojewoda świętokrzyski Wojciech Lubawski, kandydat popierany wówczas zgodnie m.in. przez PO i PiS.

Nowy prezydent, choć wcześniej nie należał do zwolenników upiększania deptaka, remont dokończył. Zabrał się też za przebudowę rynku i innych ulic śródmieścia. Kielce jako pierwsze miasto w Polsce miały nowoczesny stadion piłkarski, a wkrótce również halę sportową, która obecnie nosi dumną nazwę Legionów. Wojciech Lubawski doprowadził też m.in. do zbudowania wielopoziomego parkingu koło ratusza, nie bacząc na krytykę ze strony architektów. Kolejne wybory, w 2006 i 2010 roku, wygrywał już w pierwszej turze. I nadal budował, korzystając z funduszy europejskich. Powstały m.in. dwa ważne węzły drogowe Żelazna i Żytnia czy nowe baseny. Lubawski uchodzi też za budowniczego pomników. Jeszcze jako wojewoda doprowadził do upamiętnienia Milesa Davisa przed KCK, już jako prezydent był m.in. inicjatorem postawienia poświęconego ofiarom zamachów terrorystycznych monumentu Homo Homini, wspomagał też budowę pomnika Józefa Piłsudskiego.  Nie wszystko się Lubawskiemu udawało. Np. przegrał bitwę, w dosłownym tego słowa znaczeniu, z załogą MPK, które chciał sprzedać. W ostatnich latach jest krytykowany m.in. za to, że przejął na utrzymanie miasta piłkarzy Korony i nie potrafi znaleźć inwestora dla klubu. Nie ma jednak nikogo, kto byłby w stanie skutecznie konkurować z Lubawskim w wyborach. Jest zdecydowanym faworytem kolejnych i wszystko wskazuje, że będzie rządził Kielcami przez kolejne cztery lata. A rządzi już lat 12, czyli trzy kadencje.

Dłuższy staż mają od Lubawskiego radni. Cztery kadencje, w latach 1994-2010, zasiadał w radzie miasta Marian Kubik. Z obecnych radnych czwartą kadencję kończą Joanna Grzela, Alicja Obara, Władysław Burzawa i Stanisław Rupniewski.